چون آخر کار این جهان خاک شویم….

در راه ازل، جمله همراه شویم….

بر خیز و بِزی و خوش بِزی کآخر کار

چون نامه ی نا آمده، در راه شویم

ع.ز

خواهم که رَوَم از دو جهان تا بر دوست

پرواز   کنم   در   فلک،   آزاد،  ز پوست

آزاد   شوم   از  قفس  و بند جهان

بیدار شوم زانکه مرا مقصد اوست

ع.ر

سلام خدمت بازدیدکنندگان عزیز

جهت سهولت دسترسی به مطالب سایت, کانال “آگاهی نامه” راه اندازی شده تا در هر مکان به راحتی به مطالب سایت دسترسی داشته باشد.

دز سایه حق شادو سلامت باشید

https://telegram.me/joinchat/BfmyVj69LT21qdaU8m1EfA

قُوّت  عشق  تو  حالم را  دگرگون میکند      فارغ از دنیا و  دین و  مال  و  مردم  میکند

من شدم فارغ ز بهر غم به لطف جام تو      مِی بنوشان بر دلم کین مٍی دوایش میکند

ع.ز

سبُک
از خاک برخواستم،
نبُردی با خودت من را
نَفَس بر من،
چو زهری شد!
“َادِر کَاساً و ناوِلْها”
بریز از آن مِی باقی
که از لعلش
فنا گشتم
بریز و بر دلم نوشان
که از دوزخ
رها گشتم
نَفَس زهر است و تن زنجیر و جان مُعضل به پای من
چگونه وارهم از بند این زنجبر و از چنگال مُعضل ها

ع.ز

” این من نه منم” خدای یکتای من است            “گویا نه منم” جمله همه او نهمن است

مـن چــون نــی و او هـوای اندر منٍ نی              آوا   ز تـــو و هـیــچ و عــدم آن من است

ع.ز

سینه خواهم پر ز آوای خدا         تا که فریادی زنم من بی صدا

تا بگویم من کی ام لابد تویی       تو منی یا من تو اَم یا تو منی

م.ع زعفرانی

از  آمدنم  نبود  گردون  را  سود          وز رفتن من جاه و جلالش نفزود

وز هیچ کسی نیز دو گوشم نشنود        کاین آمدن و رفتنم از بهر چه بود

بُد مرا شب دوشین بزمکی به پنهانی

کز درم درآمد یار با جمال نورانی

گفتم این سخن هردم نزد دلبر جانی

ساقیا بده جامی زان شراب روحانی

تا دمی بیاسایم زین حجاب جسمانی

آمد از در و بنشست باوفا کنار من

بزم ما گلستان کرد یار گلعذار من

گفتمش دلا بنگر چشم مست یار من

بی وفا نگار من می کند به کار من

خنده های زیر لب،عشوه های پنهانی

روشن عالمی را چون از جمال وی دیدم

تشنه ی وصال او خضر نیک پی دیدم

در خرابه ساقی را می کشان ز وی دیدم

 زاهدی به میخانه سرخ رو ز می دیدم

گفتمش مبارک باد بر تو این مسلمانی

دل کباب شد از ،غم یار مهربان رحمی

 می کنم ز هجرانت ناله و فغان  رحمی

هر زمان مرا باشد چشم خون فشان رحمی

یوسف عزیزم کو ای برادارن رحمی

کز غمش بپرسم من حال پیر کنعانی

ما به نرد هجرانت همچو مهره در بندیم

 دل ز غیر ببریدیم دیده از جهان کندیم

دیده ایم رویش را باز آرزومندیم

دین و دل به یک دیدن باختیم و خرسندیم

در قمار عشق ای دل کی بود پشیمانی

از صفای رخسارش زنگ لوح دل شستم

از لبان میگونش همچو غنچه بشکفتم

او کله فکند از سر،من چو زلفش آشفتم

 کاکل پریشانش دیدم و به دل گفتم

کاین همه پریشانی بر سر پریشانی

دین و دل ربود از من باز آن بت ترسا

عالمی چو صنعان کرد آن صنم به یک ایما

زاهدا مده پندم بیش از این تو ای دانا

از حرم گذشتم من راه مسجدم منما

کافر ره عشقم داد از این مسلمانی

کعبه را بنه ای دل دیر را زیارت کن

ملک هستی خود را در رهش تو غارت کن

گر هلاک من خواهی ای صنم اشارت کن

خانه ی دل ما را از کرم عمارت کن

پیش از آنکه این خانه رو نهد به ویرانی

ای نگار مه سیما بشنو از وفا پندم

من به دام زلف تو چون اسیر در بندم

تا تو را بتا دیدم دل ز غیر برکندم

گر تو بر سر جنگی من سپر بیفکندم

می کُشی مرا آخر،می کِشی پشیمانی

سرّ عشق مه رویان برملا نمی شاید

 بعد هر «نعم» جانا حرف «لا» نمی شاید

کس چو ما ز هجرانش مبتلا نمی شاید

ما سیه گلیمان را جز بلا نمی شاید

بر تن «بهائی» ریز هر بلا که بتوانی

قدح چون دور ما باشد به هشیاران مجلس ده

مرا بگذار  تا  حیران   بمانم  چشم  در  ساقی

سعدی

تجلی گه  خود  کرد  خدا  دیده ما را        در  این  دیده درآیید و ببینید خدا را

خدا  در دل سودازدگان است ، بجویید       مجویید   زمین   و  مپویید  سما  را

بلا  را  پرستیم  و  به  رحمت بگزینیم        اگر دوست پسندید، پسندیم بلا را

طبیبان  خداییم  و  به  هر درد دواییم        بجایی که بود درد ،  فرستیم دوا را

ببینید   در  مرگ  و  ز مردن   مگریزید        که  ما  باز  نمودیم  در  دار شفا را

حجاب رخ مقصود ، من و ما و شمایید        شمایید  ببینید  من و ما و شما را

حکیم صفای اصفهانی

جستجوها می نمودم تا ببینم یک نگاه        می ندانستم تو را چون شمع جان در کوره راه

در وجودم بودی و من غافل از سر وجود        درک  کردم من تو  را با جرعه ای می بی گناه

جامه ام را بردرم چون بی  هراس از آبرو        در   هوایت  محو گردم   چون  تو  دارم  پادشاه

من چو درکم آمد از آن  سر پنهان  وجود        بی  مهابا  لب  گشایم   در   هوایت    ای   اله

راوی سر الغیوبم من منم وجه  خدا       من خودت باشم انا الحق “ای خدا و ای اله”

تو منی و من تو ام با هم یکی باشیم تن       همچو حلاج به بام   این جهان   رفتم   چو  ماه

م.ع زعفرانی

 بشوی اوراق اگر هم درس مایی      که  درس  عشق  در  دفتر  نباشد

حافظ

 بعد   از  آن  بنمایدت  پیش  نظر       معرفت  را  وادیی  بی   پا   و  سر

سیر   هر کس  تا کمال وی بود       قرب  هر  کس  حسب حال وی بود

معرفت  زینجا  تفاوت یافت‌ست       این یکی محراب و آن بت یافت‌ست

چون    بتابد     آفتاب    معرفت       از   سپهر    این   ره   عالی‌  صفت

هر یکی بینا شود بر قدر خویش       باز یابد   در   حقیقت   صدر خویش

عطار

 بعد  ازین،  وادی  عشق  آید پدید       غرق  آتش  شد،  کسی  کانجا  رسید

کس  درین  وادی  بجز  آتش مباد       وانک آتش نیست، عیشش خوش مباد

عاشق آن باشد که چون آتش بود      گرم‌ رو،    سوزنده    و    سرکش   بود

گر  ترا  آن  چشم  غیبی باز  شد       با   تو   ذرات    جهان     هم‌   راز  شد

ور  به  چشم  عقل  بگشایی نظر       عشق   را    هرگز    نبینی   پا   و سر

مرد   کار افتاده   باید   عشق   را       مردم    آزاده       باید       عشق     را

عطار

 وادی اول: طلب

چون    فرو   آیی  به   وادی  طلب       پیشت آید  هر  زمانی صد تعب

چون نماند هیچ معلومت  به دست       دل بباید پاک کرد از هرچ هست

چون   دل  تو  پاک  گردد از  صفات       تافتن  گیرد  ز  حضرت  نور  ذات

چون   شود  آن  نور  بر  دل  آشکار      در  دل  تو  یک  طلب گردد هزار

عطار

 گفت ما را هفت وادی در ره است       چون گذشتی هفت وادی, درگه است

هست   وادی    طلب    آغاز  کار        وادی عشق است از آن پس, بی کنار

پس سیم وادی است آن  معرفت        پس   چهارم   وادی    استغنا   صفت

هست   پنجم   وادی  توحید پاک        پس   ششم   وادی  حیرت صعب ناک

هفتمین,  وادی  فقر است  و فنا         بعد   از   این   روی  روش  نبود  تو  را

در کشش افتی , روش گم گرددت        گر   بود   یک   قطره    قلزم    گرددت

عطار نیشابوری

 جملگی در حکم سه پروانه ایم

در جهان عاشقان، افسانه ایم

اولی خود را به شمع نزدیک کرد

گفت: آری من یافتم معنای عشق

دومی نزدیک شعله بال زد

گفت: حال، من سوختم در سوز عشق

سومی خود داخل آتش فکند

آری آری این بود معنای عشق

 عطار

 عقل کجا پی برد شیوه‌ی سودای عشق؟          باز نیابی به عقل سّر معمای عشق

عقل تو چون قطره‌ایست مانده ز دریا جدا           چند کند قطره‌ای فهم ز دریای عشق؟

خاطر  خیاط   عقل   گر چه   بسی   بخیه  زد            هیچ قبایی ندوخت لایق بالای عشق

گر  ز    خود   و   هر دو کون پاک تبرّا کنی            راست بود آن زمان از تو تولای عشق

ور  سر  مویی   ز  تو  با  تو  بماند  به  هم            خام بود از تو خام، پختنِ سودای عشق

عشق  چو  کار  دل  است  دیده‌ی  دل باز کن            جان عزیزان نگر مست تماشای عشق

دوش در آمد به جان  دمدمه‌ی  عشق او             گفت اگر فانی‌ای هست تو را جای عشق

جان  چو  قدم  در  نهاد، تا که همی چشم زد            از بن و بیخش بکند قوّت و غوغای عشق

چون  اثر  او  نماند،  محو  شد  اجزای  او           جای دل و جان گرفت جمله‌ی اجزای عشق

هست درین بادیه  جمله‌ی  جانها  چو ابر           قطره‌ی باران او درد و دریغای عشق

تا    دل    عطّار    یافت   پرتوِ      این    آفتاب           گشت ز عطّار سیر، رفت به صحرای عشق

عطار

 عالم پر است از تو  غایب منم ز غفلت

تو  حاضری  و لیکن  من  آن نظر ندارم

 نه نه تو شمع جانی  پروانه  توام  من

زان  با تو   پر زنم  من کز تو خبر ندارم

عطار

آتش عشق تو در جان خوشتر است      جان ز عشقت آتش افشان خوشتر است

هرکه خورد از جام عشقت قطره ای      تا  قیامت  مست  و حیران  خوشتر است

عطار